موضوع جلسه: شُکر نعمت و شکرگزاری از خداوندِکریم
-۱امام صادق(ع) میفرمایند: (مضمون حدیث) اگر خواستید شُکر یک نعمت خداوند را به طور کامل به جای بیاورید؛ بگویید: الحمدالله رب العالمین/ با این جمله تمام شکرِ زبانی را ادا کرده اید؛
-۲امام صادق(ع) میفرمایند: در هرنفسی که میکشید هزاران نعمت وجود دارد.
-۳وقتی به مقام شُکر میرسیم که آن نعمت ما را به فکر شُکر از خداوند بیندازد.
-۴در قرآن آمده؛ خداوند به حضرت داوود میفرمایند؛کسانی که اهل شُکر هستند؛ تعداد قلیلی دارند.
-۵از بودن با شهداء و رفاقت آنان شُکر به جا بیاورید.
-۶نعمت باید تثبیت شود؛ و به غیر از این، شُکر امکان پذیر نیست.
-۷شُکر خداوند را به جا نیاوردن عذابی به همراه دارد:۱- نعمت از بنده گرفته میشود؛ – ۲نعمت در ما اثرش از بین میرود. مانند: نماز میخوانیم؛ ولی تاثیر آن را در خود حِس نمیکنیم./مال فراوان داریم؛ ولی بهره ایی از آن نمیبریم.
-۸آنهایی که اهل شُکر نیستند؛ دلهایشان مُهر خورده است.(خَتَمَ اللَّهُ عَلىَ قُلُوبِهِمْ وَ عَلىَ سَمْعِهِمْ وَ عَلىَ أَبْصَرِهِمْ غِشَاوَهٌ وَ لَهُمْ عَذَابٌ عَظِیمٌ/بقره۷)
-۹زمانی که شُکر نعمتی را به جا میاوریم؛ خداوند مقامی به بنده اش میدهد. و او را یک پله بالا میبرد؛ و خداوند شیرینی شُکر را به او میچشاند.
-۱۰در نماز لذتی است که، اگر پادشاهان بفهمند؛ به سوی نماز حمله میکنند.