جلوی آینه خیلی می‌ایستاد. دائم یک شانه گرد پلاستیکی به ریشش می‌کشید و موهایش را شانه می‌زد. همیشه بوی عطر «ورسوز» می‌داد. به خودش می‌رسید و برای خودش ذوق می‌کرد.

هر روز پیش از بیرون‌آمدن از برجک با دعای محسن کارمان را تمام می‌کردیم. یکی از دعاهایش عجیب دلم را لرزاند: «خدایا! مرگی بهمون بده که همه حسرتش رو بخورن!»

«توی هر اناری یه دونه بهشتیه؛ حواستون باشه از دستش ندید!»

یک گوشی معمولی داشت؛ از این نوکیاها. پشتش برچسب زده بود: «گناه یعنی خداحافظ حسین!»

«آن روزها دروازه‌ای برای شهادت داشتیم و حال معبری تنگ. هنوز برای شهیدشدن فرصت هست. دل را باید پاک کرد.»

تا می‌گویند محسن حججی، نیش تا بناگوش بازش جلوی صورتم نقش می‌بندد. وقتی بهش می‌رسیدی، فقط می‌خندید و می‌خنداند. دفعهٔ اول که یکی از رفقا در خیابان گل‌بهار گفت آقامحسن هم رفته سوریه، زدم زیر خنده: «بابا بی‌خیال! ما رو دست ننداز!» اصلاً به این روحیهٔ طنز و بذله‌گو نمی‌خورد اهل این حرف‌ها باشد. می‌آمد داخل مغازهٔ عطرفروشی که آنجا کار می‌کردم. از بس شوخی می‌کرد دلم را می‌گرفتم و ریسه می‌رفتم.

پرسید: «چی‌کار کنم شهید بشم؟» دست زدم روی شانه‌اش و با خنده گفتم: «ان‌شاءالله ویژه شهید شی!» گل از گلش شکفت. خب، حالا چی‌کار کنم؟ به نظر من، ما خودمون نمی‌تونیم این راه رو بریم. باید یکی دستمون رو بگیره. و بعد این شعر را برایش خواندم: گر می‌روی بی‌حاصلی / گر می‌برندت واصلی / رفتن کجا؟ بردن کجا؟

رفت سربازی. زنگ می‌زد و از کارها خبر می‌گرفت. به کتاب‌خواندنش گیر داده بودند؛ مخصوصاً که بین سربازها تبلیغ هم می‌کرده. می‌گفت: «چند دفعه کمدم رو زیر و رو کردن و همهٔ کتاب‌هام رو بردن.» یاد گرفته بود که سریع کتاب‌هایش را بین سربازها پخش کند. سلام بر ابراهیم و خاک‌های نرم کوشک را زیاد می‌برد.